جهان ِ بدون صدام، پینوشه و ترکمن باشی

ما در چند بلاق قبلی یعنی در زمان اعلام حکم اعدام صدام‌حسین‌التکریتی افاضات خود را در مورد دیکته و دیکتاتور و دیکتاتوری قلمی فرمودیم. فرموده بودیم حالا این یکی را ممکن است اعدام کنند ولی به شکل عملیات انتحاری و ....غافل از این‌که او را هنگ می‌کنند و ما از این‌که در درک مسائل سیاسی تا به این حد پرتیم پیش خودمان شرمنده شدیم. چون قبلن طناب خریده بودند که باهاش کرگدن هنگ کنند حاضر نشدند به درخاست آخر وی که اعدام به شکل تیرباران بود، لبیک بگویند. بالاخره می‌بایستی از این طناب استفاده می‌کردند و یا شاید نه، منظورشان این بود که حتا شکل مردن را هم ما انتخاب می‌کنیم.
یکی دیگر از دیکتاتورهایی که از وی در آن متن وزین یاد شده بود، آگوستینو پینوشه بود که دقیقن پیش‌گویی عالمانه ما درست از آب درآمد و در رختخاب مرد. در سن نود و بوقی سالگی.
سومی را اصلن پیش‌گویی نکرده بودیم، که بمیرد. در لیست دیکتاتورهای‌مان بود ولی در لیست به این زودی‌ها بمیردمان نه. یعنی اصلن شیوه مردنش را حدس نزده بودیم. می‌دانید چه کسی را می‌گوییم؟ ترکمن‌باشی. که همان آقای صفرمراد نیازف باشد. ایشان در روز صفر از ماه مرادباشی و سال نیازف ئیل در بیمارستان امیدمراد سکتیده شد. ما به شخصه او را زیاد دوست می‌داشتیم. به ما چه که دیکتاتور بود. خود مردمش برش دارند. که گویا کمی تا قسمتی هم برداشتند. یادمان است که زمانی در تهران کنفرانس سران اسلامی بود و ما داشتیم مراسم استقبال از این سران را به طور مستقیم از تله‌ویزیون می‌دیدیم. چون دو سه روزی در خانه بودیم و تعطیل و از آن تعطیلی های جانانه. نظیر این مراسم را یکبار دیگر هم دیده بودیم در جشن‌های دوهزار و پانصدمین سال تاجگذاری کوروش کبیر و دیگر تا امروز ندیده‌ایم. و اما آن‌روزها:
برنامه پخش مستقیم ورود سران کشورها به ایران بود در مهرآباد و اولین میهمانی که وارد شد این ترکمن‌باشی بود که آن روزها این لقب را به خودش نداده بود. ساعت 6 صبح وارد شد و آقای خاتمی به استقبال ایشان رفت. مهمان بعدی درست دوساعت بعد یعنی هشت صبح آمد. و بعد از آن یکی بعد از دیگری و به فاصله یک ربع و نیم ساعت. ما پیش خودمان فکر می‌کردیم که حالا آقای خاتمی توی دلش چقدر دارد به این مراد بد میگوید که: "مرد حسابی تو نمیتونستی یه کم دیرتر بیای؟ از ساعت 6 صبح ما را کشیدی مهرآباد که چی؟" ولی آن موقع، که امروز هم، ترکمنستان در جرگه کشورهای مشترک المصائب ِ جدا شده از شوروی سابق بود،-شرق سابق- و ترکمن باشی و گروه همراه بهتر دیده بودند که زودتر بیایند بلکه صبحانه را هم این‌جا خراب شوند. البته ساعت ده صبح هم با بقیه سران خوردند.
عکس این سه تن را هم فرض کنید که چسبانده‌ایم آن بالا. یکی از یکی مشهورتر و پیشانی سفیدتر.

حالا خودتان یک جوری متن به تایتل بچسبانید.

آغاز سال دوهزار و هفت را به همه تبریک می‌گوییم. فکر می کنیم به حد کافی هم هدیه گرفته اید.

یاحق

عکس های وبلاق

از آن جا که سایتی که بلاق اسبات عکس های وبلاق را در آنجا انبار می کند فیلتر شده است و کاربران سینه چاک بلاق اسبات دات کام در ایران قادر به دیدن عکس ها نیستند، بنابراین اعلام می کنیم که برای دیدن عکس ها باید از فیلتر شکن استفاده کنید. ما هم تا اطلاع ثانوی تمام تلاشمان را می کنیم که عکس ها را بنویسیم! آن چنان که بتوانید آن ها را ببینید.
یا حق

طونالی

زادروز ِ میترا، زادروز ِمسیح، زادروز......، گرامی باد.

شب یلدا به قول ترانه خیلی طونالیه . ولی هر چقدم طونالی باشه بازم صب میشه. مگه نه؟ ... یعنی ممکنه یه شب یلدایی صب نشه؟

وصال

وصال

راستی، تا یادمان است بگوییم: "موقعی که در اتوموبیل نشسته اید هم دزدگیر ماشین را روشن کنید چون ممکن است خودتان و ماشین تان با هم سرقت شوید. حالا خودتان به جهنم. ماشین. اگر ماشین را بدزند؟"

ما و انتخابات

ما فردا جمعه 24 آذرماه 8ه به پای صندوق رای می رویم به جهت کوبیدن مشت محکمی بردهان غرب -شرق نابود شد رفت- که مدعی است ایران همه احمدی نژادی شده هیچ، جهان هم دارد احمدی نژادی می شود.

به قول دوست عزیزمان ابراهیم خان نبوی دامت افاصاته:

"فردا روز سرنوشت است. روزی که هیچ کس نباید در خانه بماند، چرا که دفتر سرنوشت ما را در خیابان می نویسند."

به پای صندوق رای می رویم تا از تنها حق خودمان در اداره کشور که همانا انداختن هرازگاهی یک رای در یک صندوق است استفاده کنیم. بلکه علی الحساب روز شنبه خبرگزاری ها اعلام کنند که در اولین انتخابات بعد از ریاست جمهوری، صداهای دیگری از ایران به گوش رسید. همین خبر برای ما کافیست.

عکس را هم بازتاب از فارس نیوز و ما هم از بازتاب کش رفتیم.

هیس

هیس!

عکسی را که ملاحظه می کنید مربوط مراسم سخنرانی رییس جمهور در دانشگاه پلی تکنیک تهران است در روز بیستم آذرماه هشتاد و پنج. خودمان نامش را گذاشتیم هیس. ولی از خبرگزاری مهر کش رفته ایم و امروز هم اعتماد ملی آنرا روی صفحه اولش گذاشت. ما هم حسودیمان شد و آنرا به وبلاقمان چسباندیم.

روز جهانی حقوق بشر

نوزدهم آذرماه روز جهانی حقوق بشر گرامی باد

دو سه روز پیش روز شانزده آذر بود. ما آن روز را گرامی نداشتیم. چون گویا دیگر بود و نبودش فرقی نمی کند. ولی امروز را گرامی می داریم.. شاید بود و نبودش فرق کند.