اینگیلیسیا

والله بابام جان دوروغ چرا؟ تا قبر آ آ آ آ. ما که خودمان به چشم خودمان ندیدیم ولی این همساده‌مان امروز در دکان نانوایی می‌گفت: "یکصد کرور اینگیلیسیا آمده اند داخل دریای ولایت ایران شده اند و دولت هم آن‌ها را دست بند زده و تحت الحفظ برده‌ان کمیسری و می‌خان بلانسبت چوب توی ماتحت آن‌ها بکنند. تا آن‌ها باشند دیگر داخل دریای ولایت ایران نشوند. هر چند ما خودمان به چشم خودمان ندیدیم ولی همسادمان که دیده بود می گفت که نشسته بودند و پیتزا کوفت می‌کردند و یک خانم محجبه ای هم داخل آن ها بود که مدام سیگار می‌کشید. ما اگر جای دولت بودیم مثل خود اینگیلیسیا باهاشان رفتار می‌کردیم که به اسیراشان آش خورده آجر می‌دادند با روغن مار هندی."
یادش بخیر دائی جان ناپلئون، غلام حسین خان نقشینه را می‌گویم، ایکاش بود و می‌گفت: "آقا گول این اینگیلیسیا را نخورید. این خبیث‌ها را ما می‌شناسیم که چطور با هزار کلک و فریب و نیرنگ جنگ‌های ممسنی و کازرون را به راه انداختن. حالا هم فقط ما می‌دونیم که چی توی اون کله پوکشونه. اینا همش کلک خودشونه. مگه می‌شه اینگیلیسیا داخل ممکلتی بشن و خودشون نفهمن؟ با این‌همه ماهواره و آنتن و کوفت و زهرمار دیگه ای که هست؟ خب معلومه که میگن ما جایی نرفته ایم. آقا اونا هر جا برن می‌گن مال خودمونه. آقا الانم نشستن و تو دلشون دارن به ما می‌خندن یا ایهالنــــــــــــــــــاس."
ولی دریغ که دیگر نه دایی جان ناپلئون مانده و نه مش قاسم، زنده یاد پرویز فنی زاده را می‌گویم، که تازه این دومی خیلی زودتر از اولی از میان ما رفت.