بیمار خنده های توام

یانوس گفت: "خودت رادرآینه بنگر! "بیمارِخنده‌های توام بیشتربخند!"

آنقدر در آینه نگریستیم و خندیدیم که باورمان شد آنچه در موردمان می‌گویند. دیوانه! دیوانه؟
من همیشه به دیوانه ها حسرت برده‌ام. البته عقلاء مجانین را بیشتر دوست دارم. آن‌هایی که یک کتاب مچاله و رنگ و رو رفته را در تاریکی شب و زیر نور لامپ چراغ خیابان میخانند و روان هم میخانند چون آنرا حفظ اند. درست مثل یک قاری قرآن. و یا آن‌هایی را که آیندگان ِ دانشمند در موقع خروج از دبستان سنگ پرانی می‌کنند. البته زنده‌یاد علی حاتمی نوع اول را خاکستر نشینان مسلخ عشق می‌نامد که نام زیبایی است.
می‌گفت: "روزی یکی از همین عقلاء مجانین را دیدم درحلقه دبستانی‌ها. حین مباحثه سنگی به سرش خورد و سر شکست. دست را به پیشانی گرفت و سنگ‌پرانان همه سکوت کردند. سکوتی مرگبار. سنگ در دست بچه ها بود و بعضن در سکوت به زمین می‌انداختند و دست سنگی را با شلوار پاک می‌کردند. دست خون آلودش را از پیشانی جدا کرد و جلوی چشمانش گرفت. لحظاتی به آن خیره شد و بعد سرش را به طرف آسمان بلند کرد و گفت: "راضی شدی؟" و بلافاصله از این فضا خارج شد و به سرعت با عصایش به طرف بچه‌ها هجوم برد."