غزل آذرماه هشتاد و چهار

ای ستاره تنها
در کدامین لحظه این شب
شب تاریک
با ماه آشتی خاهی کرد
و سوار بر جاودانگی افق
براین تازیانه خونین نظر خاهی دوخت
ای ستاره تنها
ای آخرین ستاره
پیش از آنکه خورشید طلوع کند
از این دشت برو
و پیام اینجا را به کهکشان ها برسان
و آنان را بگو
شهاب هاشان ببارانند
بر این ویران سترون دشت وهم انگیز
و ویران تر ز ویران
هدیتی آرند
شاید تولد دوباره دنیا
اسطوره آدم و حوا را نداشته باشد