پرواز را به خاطر بسپار

به صفاتی که برای ملت بزرگ، رشید، با فرهنگ، باهنر، دلاور، غریب‌نواز، مهمان‌نواز، مهربان، صبور، فداکار، با تاریخ، باگذشت، صلح‌دوست، ........، ایران می‌شناسید یک کبوترکُش هم اضافه کنید.
-"در روز دوازدهم آبان‌ماه یک‌هزار و سیصد و هشتاد و پنج، در داربی بزرگِ! دو تیم آبی و قرمز کشور بعد از این‌که آبی‌ها گل اول بازی را به قرمزها زدند، در حرکتی نمادین بر این گل، کبوتری آبی رنگ را در آسمان استادیوم یک‌صدهزار نفری پایتخت به پرواز در آوردند. و کبوتر برای آشتی با قرمزها-شاید؟ و یا جنگیدن - به سمت آنها پرواز کرد. قرمزها کبوتر را گرفتند و کله‌اش را کندند، و بدنش را به زیر پاهایشان له کردند و در این میان نه یک نفر و نه چند نفر که هر کس که توانست و پایش به آنچه که از کبوتر مانده بود رسید آن‌را بیشتر له کرد*!!!!!" –چند علامت باید در اینجا گذاشت؟- بعد از گل قرمزها این‌بار نوبت آن‌ها بود که کبوترِ قرمز رنگی را در فضای ورزشگاه به پرواز درآورند. که این یکی با آشنایی بیشتر با مردم ورزش‌دوست، در میان زمین سبز چمن جا خوش کرد و تا آخر بدست آبی‌ها اسیر و در نتیجه کشته نشد و جان به سلامت بدر برد. شاید بعدها در بیرون به دست آبی‌ها افتاد ولی کسی شاهد نبود."
فروغ راست می‌گفت: "پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مردنی‌است." و ما فکر می‌کردیم که فروغ شعر گفته.
پرواز این کبوتر آبی در حافظه ورزش ایران برای همیشه به خاطر سپرده که چه عرض کنیم، حک می‌شود.
*معمولن وقتی که حرکتی از تماشاچیان سرمی‌زند که وجدان بشری ما همچین احساس قلقلک بهش دست می‌دهد میگوییم: "عده‌ای تماشاچی نما و ....... ولی یکی از روزنامه‌های امروز صبح نوشته بود که این حرکت سنتی –دقت کنید، سنتی- تماشاچیان است.